Blog 4, 14 september
De zware depressie ligt achter me. Met hard werken, het eeuwige 'doorzetten', bloed zweet & tranen en bakken vol met moed is het me gelukt om deze donkere wolk opnieuw achter me te laten. Inmiddels zeg ik hardop: 'ik ben blij dat ik nog leef', iets dat zes weken geleden ondenkbaar was.
Het leven ná deze ziekteperiode bevat nieuwe elementen. Ik werk nu op een zorgboerderij en ben van plan dat nog een poos te blijven doen. De schoonheid en de kracht van het werken daar zijn een levenslijn geworden.
Sporten is belangrijk voor me. Het tot in de vezels voelen van je spieren, je ademhaling over de kop gooien en je grenzen verleggen zónder jezelf schade te doen is een mooie ervaring. Natuurlijk kies ik voor sporten buiten, hardlopen en fietsen bijvoorbeeld, zodat éen en één weer twee is.
En sommige dingen blijven hetzelfde. Vorige week heb ik me voor het eerst twintig minuten verveeld bijvoorbeeld, een bewijs dat er ruimte aan het ontstaan is. Ik ga weer beginnen op mijn werk, ben heel benieuwd hoe dat 'voelt'. Kan ik de drukte alweer aan? De telefoon die steeds maar gaat, alle mail die ik 'achter loop', het in- en uitlopen van collega's, de druk van een klus waar ik dan voor verantwoordelijk ben? Die ook op zeker moment af moet? Ik ga het meemaken. Ben optimistisch en nieuwsgierig…
Schrijven is hetzelfde gebleven… Nu de donkere wolk achter me ligt bekijk ik de manuscripten waar ik mee bezig was en ontstaat er óók de ruimte om daar mee verder te gaan. Ik lees 'de Zaal' weer terug, een boek waarin het conservatorium-gebeuren een grote rol speelt. En ik verbaas me: het is echt goed! Eén vriendin heb ik destijds op het conservatorium ontmoet. Dat is nu vijftien jaar geleden. Ik laat haar het manuscript lezen en ze geeft me het vertrouwen dat het goed gaat komen met het boek over Lina, de hoofdpersoon. Ze herkent sfeer en setting, maar is het met me eens dat Lina en Eva geen kopieën zijn van haar en mij. En dat is maar goed ook…!
En o, wat heb ik weer veel levenswijsheden opgedaan deze periode. Ik moet denken aan wat Anselm Grün schrijft in zijn boek over depressie, 'Als het leven een last is'. Hij beschouwt een depressie als een periode van 'reiniging', nadat je je in jezelf hebt teruggetrokken en je door de hel bent gegaan ontdoe je je van overbodige energievretende elementen en kom je tot de kern van je bestaan. Eenzelfde ervaring had Eckhardt Tolle voordat hij zijn inzichten opschreef die je kan samenvatten als het je ontdoen van alles behalve de ervaring van DIT MOMENT, het NU.
Ik herken het allemaal, en heb de keiharde confrontatie met mijn prioriteiten weer doorstaan en ondergaan, net als in een vorige depressieve periode. Op de eerste plaats moet ik voor mijzelf zorgen, anders is het eenvoudig: dan sterf ik en kom ik aan de andere prioriteiten niet toe. De tweede prioriteit is de zorg en liefde voor de kinderen, en vlak daarna mijn echtgenoot. De derde plek in mijn leven is voor mijn familie en beste vrienden, direct gevolgd door mijn schrijven en mijn werk.
De ruimte die is ontstaan in mijn geest wordt netjes volgens deze rangschikking ingevuld, en helemaal zonder dat het opvalt. Ik heb met de kinderen koekjes gebakken, ben met vrienden en familie uit eten geweest, heb een nieuw hoofdstuk geschreven in een boek waar dit soort levenswijsheid op bijzondere wijze een rol speelt… O ja, stilstand is soms geen achteruitgang. Stilstand kan ook inspiratie zijn – leven ten diepste!, het leidt zeker weer tot schrijven…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten