Vorige maand een ziekenhuisopname van 10 dagen. Een nieuw persoonlijk record. Wat is het toch een wonderbaarlijke omgeving, zo'n psychiatrisch ziekenhuis. En wat is het toch onbeschrijflijk wat er in je geest allemaal kan gebeuren. Ik zou over de afgelopen paar maanden zomaar een 'Borderline van binnen deel twee' kunnen schrijven. 'The edge of reason', zou dat moeten heten ;-). Zo diep nog nooit geweest, zo bijna-tenonder in de hel. Weer vele nieuwe littekens opgedaan, ditmaal zelfs letterlijke. Absurd.
Nu al een poosje weer thuis en weer bezig met lezen en schrijven. En leven ook. En met mijn boek. De complimenten komen nog steeds binnen, sinds kort staat er bijvoorbeeld een recensie op de website van de stichting borderline (http://www.stichtingborderline.nl/site/Lotgenotencontact///m4/72).
Toen ik twee jaar geleden besloot om een boek te gaan schrijven over deze stoornis hoopte ik dat ik daarmee anderen kon helpen. Hoopte ik dat ik iets kon bijdragen aan het verminderen van het stigma dat rondom borderline bestaat. Een nobele gedachte, en een prima aanleiding om eindelijk mijn schrijfambitie in een boek om te gaan zetten. Maar als je er dan, twee jaar later dus, achter komt dat het ook lúkt… dat mensen de stoornis beter begrijpen, dat zelfs mensen mét de stoornis het beter begrijpen… dat mensen eindelijk hun omgeving kunnen duidelijk maken wat het betekent om met deze stoornis te leven… omdat ik de juiste combinatie van talent toevallig bezit: analyseren, schrijven, doorzettingsvermogen… dan is dat een godsgeschenk.
Maar helpt het? Nee, niet wérkelijk.
Maakt het míjn strijd eenvoudiger om te strijden? Nee, geen sikkepit.
Is het een reden om te blijven leven? Jammer genoeg, voor degenen die van mij houden, is ook het antwoord op díe vraag: nee.
Het blijft gewoon teringmoeilijk en alle kracht moet uit mijzelf komen. Nu maar hopen en vertrouwen dat ik mijn kracht steeds in verbinding kan houden met de één of andere krachtbron. Zonder me in de hel terug te trekken. Want daar heb ik wel weer genoeg van gezien de afgelopen zes weken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten