blog 6 - abc ik doe niet meer mee

3 oktober alweer, en ik ga wederom proberen een maand lang stabiel te zijn. In september is dat niet gelukt, op 24 september is het toch nog mis gegaan, wederom in vrij heftige mate. Goddank duurde het ditmaal 'slechts' een week, maar een week waarin je elke seconde tegen een actieve doodswens aan het knokken bent duurt verschrikkelijk lang kan ik je zeggen.

Nu is het zondag, we hebben een lui weekend achter de rug, ik ben weer aardig bijgetankt. Voor het eerst in bijna drie maanden heb ik zelfs twee nachten geslapen zonder chemische zooi te hoeven toevoegen in mijn lijf en leden.

Oorzaken voor de heftige terugval heb ik niet zo helder op een rij en ik staar me er maar niet blind op. Gevolgen zijn er wel.
Ik heb een nieuw beeld van mijn leefwereld, denkwereld, zieke wereld.

Ik heb wéér de prioriteiten in mijn leven gevoeld, verloren, en weer gevoeld.

Ik heb wéér een strijd geleverd met de wereld en de werkelijkheid. Die strijd heb ik weer gewonnen. De eerste maal sinds het ziekenhuisontslag op 9 augustus. Het is nu dus wéér 1-0 in de strijd Femke tegen de wereld.
Maar het is wel weer genoeg geweest, ik ben het alweer helemaal zat. En met opluchting zeg ik dan ook, net als de kleuters op het plein: 'abc, ik doe niet meer mee'. Inderdaad kinderachtig. Maar mijn God, wat voelt het goed. Dag wereld, dag mensen, ik doe niet meer mee.

Ik leef. Ik leef nog stééds en dat is op zich al een wonder.

De wereld doet het maar even zonder mij.