Ruim 2 maanden geen blog. Wat betekent dat? Dat ik niet genoeg discipline heb om een blog vol te houden? Dat ik er geen zin meer in had?
Nee.
Iemand vertelde me dat ze zich zorgen maakte: geen blog, dan gaat het vast niet goed met Femke. En dat klopt. Het ging niet goed met me, daarom geen blog.
Inmiddels gaat het weer prima met me. Ik baal er van dat er twee maanden 'kwijt' zijn, vol met traumatische gebeurtenissen; alsof ik die niet al genoeg in mijn herinnering had. Maar nee, er konden er nog wel een paar bij. Weer littekens in mijn huid en mijn ziel.
Maar ik wil mijn blog geen 'dagboek' laten zijn, geen weergave van hoe het met Femke is, maar ik wil dat het een afspiegeling is van mijn schrijversactiviteiten. Helaas ben ik niet stabiel genoeg om de activiteiten en ontwikkelingen rondom het schrijven 2-wekelijks te kunnen melden. (Veel té) lange periodes kán ik helemaal niet schrijven immers... Dat is de reden dat ik besloten heb te stoppen met dit blog (niet met schrijven!) op deze plek.
Wil je weten hoe het met mijn schrijven is? Kijk dan op http://www.levenenschrijven.nl/ , dan kan je het lezen. Wil je weten hoe het met míj is? Stuur me dan een mailtje dan vertel ik het je.
Hartelijke groet en dank voor het volgen!
vrijdag 6 mei 2011
zondag 27 februari 2011
Gastblog voor www.ditismarsmania.nl
Wanneer wordt een vage bekende een kennis? En wanneer een kennis een vriend? Met elk van de mensen die reageert op mijn boek Borderline van binnen voel ik een grote verwantschap. Alsof het goede bekenden zijn. Met Marieke ben ik gaan mailen – we kennen elkaar een klein beetje en de verwantschap groeit. Samen hebben we ook nog een doel, wat de band nog wat aantrekt… We zien wel wat de toekomst brengt, en welke grenzen er in het verschiet liggen!
Vandaag zeg ik: ik ben trots. Ik mag een gastblog schrijven!
Vandaag zeg ik: ik ben trots. Ik mag een gastblog schrijven!
Ik ben herstellende. Ik ben herstellende van het grootste en langste en diepste dal uit mijn leven. Dat wil wat zeggen in het leven van iemand die al negen jaar met borderlineproblematiek worstelt. Maar nu… ik ben al weken stabiel! Ik heb al weken nauwelijks hoofdpijn! Ik treed al een paar weken het leven tegemoet met hooguit ‘hier en daar een bui’ – slechts een enkele emotionele overspoeling trof me…
15 oktober 2010 was het dieptepunt in mijn leven. Een zelfmoordpoging. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch werd ik half december weer opgenomen omdat ik zwaar suïcidaal was. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch sneed ik 11 januari nog diep in mijn armen. Vanaf dat punt is het herstel begonnen.
Stel, ik krijg morgen een terugslag. Een flinke terugslag. Is er dan nog sprake van herstel? Of ben ik dan weer in het dal? Wanneer is een terugslag opnieuw een ziek-zijn, en wanneer is een beter-zijn weer een ziek-zijn?
Ik ben iemand die dat soort dingen graag kadert. Gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn vind ik beremoeilijk. Hoewel dát nou net de kern is van het herstel dat ik beschrijf. De dingen laten zijn zonder ze op 27 niveaus te overdenken. Pauze nemen van het leven door gewoon op de bank te zitten en niks te doen. Hardlopen om het hoofd leeg te maken en dan dat hoofd bij thuiskomst niet meteen weer vullen met 1000 dingen. Op de boerderij twee meter land omspitten om elk botje in je benen te voelen, zonder na te denken over blessures. Zijn – vanuit de mantra ‘ik mag er zijn zonder voorwaarden, zonder piekers, zonder bedenkingen’.
Zonder verantwoordelijkheden, zonder werk, zonder verplichtingen, dat ook. Maar dat heb ik er voor over. Laat mij maar even zijn.
15 oktober 2010 was het dieptepunt in mijn leven. Een zelfmoordpoging. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch werd ik half december weer opgenomen omdat ik zwaar suïcidaal was. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch sneed ik 11 januari nog diep in mijn armen. Vanaf dat punt is het herstel begonnen.
Stel, ik krijg morgen een terugslag. Een flinke terugslag. Is er dan nog sprake van herstel? Of ben ik dan weer in het dal? Wanneer is een terugslag opnieuw een ziek-zijn, en wanneer is een beter-zijn weer een ziek-zijn?
Ik ben iemand die dat soort dingen graag kadert. Gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn vind ik beremoeilijk. Hoewel dát nou net de kern is van het herstel dat ik beschrijf. De dingen laten zijn zonder ze op 27 niveaus te overdenken. Pauze nemen van het leven door gewoon op de bank te zitten en niks te doen. Hardlopen om het hoofd leeg te maken en dan dat hoofd bij thuiskomst niet meteen weer vullen met 1000 dingen. Op de boerderij twee meter land omspitten om elk botje in je benen te voelen, zonder na te denken over blessures. Zijn – vanuit de mantra ‘ik mag er zijn zonder voorwaarden, zonder piekers, zonder bedenkingen’.
Zonder verantwoordelijkheden, zonder werk, zonder verplichtingen, dat ook. Maar dat heb ik er voor over. Laat mij maar even zijn.
donderdag 27 januari 2011
En nu....?!
Ja, er komt een tweede druk!
Mét manifest!
Supergeweldigfantastisch vind ik het. Al was het geen enórme verrassing meer...
Veel beter nieuws: ik heb een 'shift' gemaakt (zo schijnt dat te heten), en nu gaat het een stuk beter met me! Het lukt me ein-de-lijk om in het hier&nu te blijven, het lukt me ein-de-lijk om níet aan snijden te denken (nou ja, bijna niet), en om zonder enorme stresspieken een dag te leven. Ja, te léven!
O, ik kan nog zóveel níet, maar daar ligt nu even de focus niet op. Ik kan nog niet echt werken bijvoorbeeld, dus waarschijnlijk wordt er een arbeidsongeschiktheidsuitkering aangevraagd. Vervroegd, want ik ben 'pas' 8 maanden ziek... Dat is wel klote, maar niet het einde van de wereld.
Ik kan nog niet schrijven, mijn hoofd zit nog te vol met wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Wat is er veel gebeurd, wat is het lijntje met het leven dun geweest, wat is de dood dichtbij geweest, wat is mijn arm lelijk zo, wat is het leven prachtig zo, wat zijn de kinderen geweldig, en wat zijn ze gróót geworden!
'Maak alles nieuw'... alles is nieuw gemaakt.
Amen.
Mét manifest!
Supergeweldigfantastisch vind ik het. Al was het geen enórme verrassing meer...
Veel beter nieuws: ik heb een 'shift' gemaakt (zo schijnt dat te heten), en nu gaat het een stuk beter met me! Het lukt me ein-de-lijk om in het hier&nu te blijven, het lukt me ein-de-lijk om níet aan snijden te denken (nou ja, bijna niet), en om zonder enorme stresspieken een dag te leven. Ja, te léven!
O, ik kan nog zóveel níet, maar daar ligt nu even de focus niet op. Ik kan nog niet echt werken bijvoorbeeld, dus waarschijnlijk wordt er een arbeidsongeschiktheidsuitkering aangevraagd. Vervroegd, want ik ben 'pas' 8 maanden ziek... Dat is wel klote, maar niet het einde van de wereld.
Ik kan nog niet schrijven, mijn hoofd zit nog te vol met wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Wat is er veel gebeurd, wat is het lijntje met het leven dun geweest, wat is de dood dichtbij geweest, wat is mijn arm lelijk zo, wat is het leven prachtig zo, wat zijn de kinderen geweldig, en wat zijn ze gróót geworden!
'Maak alles nieuw'... alles is nieuw gemaakt.
maandag 10 januari 2011
Nu.
Nu opnieuw een blog. De vorige is al zóó oud.
Weg stabiliteit. Een opname volgde.
Nieuwe snedes in armen en benen.
Een verwijzing naar een gedragstherapeut.
Psychiater loopt ook door.
Al die medicatie...
Werk wil nog niet en daar moet wat mee.
Ik wil er niet aan denken.
Wil nergens aan denken.
Alleen aan een nieuw boek.
Of een tweede druk van het eerste.
Wie weet, daar zit wel schot in.
Of een vertaling! 'Borderline inside'.
I hate it.
Haat denken.
Haat snijden.
Niet doen dus.
Nu.
Nu niet doen.
Nu alleen maar zijn.
Soi.
Weg stabiliteit. Een opname volgde.
Nieuwe snedes in armen en benen.
Een verwijzing naar een gedragstherapeut.
Psychiater loopt ook door.
Al die medicatie...
Werk wil nog niet en daar moet wat mee.
Ik wil er niet aan denken.
Wil nergens aan denken.
Alleen aan een nieuw boek.
Of een tweede druk van het eerste.
Wie weet, daar zit wel schot in.
Of een vertaling! 'Borderline inside'.
I hate it.
Haat denken.
Haat snijden.
Niet doen dus.
Nu.
Nu niet doen.
Nu alleen maar zijn.
Soi.
dinsdag 7 december 2010
Dit is MarsMania: Dit wil MarsMania
Ik ben er trots op dat ik mee mag werken aan MarsMania's initiatief... Binnenkort ons manifest!
Dit is MarsMania: Dit wil MarsMania: "Op mijn werk weet bijna niemand dat ik een ziekte heb. Laat staan dat die ziekte luistert naar de naam borderline persoonlijkheidstoornis. I..."
Dit is MarsMania: Dit wil MarsMania: "Op mijn werk weet bijna niemand dat ik een ziekte heb. Laat staan dat die ziekte luistert naar de naam borderline persoonlijkheidstoornis. I..."
maandag 6 december 2010
Blog 9 - geheim blog
Dit is een geheim blog. Wat hier staat mag niemand weten. Want als iedereen het weet gaat het altijd gelijk mis.
Ik ben namelijk stabiel. Al twee weken bijna!
Welliswaar op een bedroevend laag energiepeil en met de nodige dipjes en dips en herbelevingen en ander gesodemieter, maar toch noem ik het stabiel.
Niet verder vertellen hoor...
Ik ben namelijk stabiel. Al twee weken bijna!
Welliswaar op een bedroevend laag energiepeil en met de nodige dipjes en dips en herbelevingen en ander gesodemieter, maar toch noem ik het stabiel.
Niet verder vertellen hoor...
zondag 21 november 2010
Blog 8 Meisje van dertien
Weer een week knokken achter de rug. Knokken tegen opname, knokken tegen mezelf, knokken tegen de voortdurende neiging te snijden. Zo vermoeiend want ik wéét natuurlijk best dat dat me steeds verder van huis brengt. Vechten is nooit de juiste methode. De strijd moet ik de rug toe keren, volkomen loslaten. Makkelijker gedacht dan gedaan...
Toch was het niet alleen een week die me op achterstand zette, al ben ik vandaag moeier dan een mens zich zou moeten mogen kunnen voelen.
Er vielen schilletjes van me af. Overlevingsdingetjes. Rare vastgelopen gedachtes.
Kwam ik ineens weer bij een meisje van dertien uit. Een klein klein meisje, zowel letterlijk als figuurlijk, want zó beschadigd. Ach, je kan het in mijn boek allemaal lezen. Ineens komen al die vragen weer langs: hoe deed ik dat met schuld en schaamte, met lust en met spijt. Dacht ik dat we een relatie hadden? Nee, ik heb altijd altijd geweten dat het helemaal helemaal fout was.
Daarom moest ik gestraft als het weer gebeurd was.
Ja echt.
Ik schrok ervan.
Dat staat niet in mijn boek, want ik wist het niet meer.
Maar er valt veel op zijn plek. Op zijn plek in het nu.
En ik denk weer eens aan dat mooie liedje van Paul van Vliet. Over meisjes van 13. In dat liedje staat al hoe ellendig het is om een meisje van 13 te zijn, maar het staat er met een zekere lichteid, met een zekere melancholie. Met een vage notie van geluk en die zit 'm in de heerlijke naïviteit die óók hoort bij dertien zijn.
Laat dat allemaal maar weg. Lees alleen de koude woorden die overblijven. Te klein voor de kerels. Natuurlijk. Ik verdiende beter.
Alle meisjes van 13 verdienen beter.
Geen straf maar troost.
Geen pijn maar zachtheid.
Liefde.
Toen niet binnen bereik, nu dan maar goed voor zorgen, voor dat meisje van dertien.
Ik voor mezelf dus. Laat ik daar vandaag dan maar mee beginnen.
Toch was het niet alleen een week die me op achterstand zette, al ben ik vandaag moeier dan een mens zich zou moeten mogen kunnen voelen.
Er vielen schilletjes van me af. Overlevingsdingetjes. Rare vastgelopen gedachtes.
Kwam ik ineens weer bij een meisje van dertien uit. Een klein klein meisje, zowel letterlijk als figuurlijk, want zó beschadigd. Ach, je kan het in mijn boek allemaal lezen. Ineens komen al die vragen weer langs: hoe deed ik dat met schuld en schaamte, met lust en met spijt. Dacht ik dat we een relatie hadden? Nee, ik heb altijd altijd geweten dat het helemaal helemaal fout was.
Daarom moest ik gestraft als het weer gebeurd was.
Ja echt.
Ik schrok ervan.
Dat staat niet in mijn boek, want ik wist het niet meer.
Maar er valt veel op zijn plek. Op zijn plek in het nu.
En ik denk weer eens aan dat mooie liedje van Paul van Vliet. Over meisjes van 13. In dat liedje staat al hoe ellendig het is om een meisje van 13 te zijn, maar het staat er met een zekere lichteid, met een zekere melancholie. Met een vage notie van geluk en die zit 'm in de heerlijke naïviteit die óók hoort bij dertien zijn.
Laat dat allemaal maar weg. Lees alleen de koude woorden die overblijven. Te klein voor de kerels. Natuurlijk. Ik verdiende beter.
Alle meisjes van 13 verdienen beter.
Geen straf maar troost.
Geen pijn maar zachtheid.
Liefde.
Toen niet binnen bereik, nu dan maar goed voor zorgen, voor dat meisje van dertien.
Ik voor mezelf dus. Laat ik daar vandaag dan maar mee beginnen.
MEISJES VAN DERTIEN
Paul van Vliet
Hebben van die wapperende voeten
Lopen altijd overal tegenop
Weten helemaal niet wat ze moeten
En zijn met z'n honderden verschrikkelijk alleen
Meisjes van dertien, niet zo gelukkig
Meisjes van dertien, en net tussenin
Te groot voor de poppen, te groot voor de merels
Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels
Met een glimmende neus
En met knokige knietjes
En in hun dagboek
Staat verdriet
Hebben van dat dunne steile haar
Meisjes van dertien, niet zo gelukkig
Meisjes van dertien, en net tussenin
Te groot voor de poppen, te groot voor de merels
Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels
Nog nergens een vrouw, ja van boven voorzichtig
Maar verder nog nergens, nog te dun en te spichtig
Abonneren op:
Posts (Atom)