Tweede
Afgelopen week was een week van 'eerste keren'. Maandag kwam mijn uitgever een doos brengen – daarin 20 exemplaren van mijn eerste boek. Voor het eerst zagen mijn man, kinderen en ikzelf een boek met achterop míjn foto. Voor het eerst ging er daarom een fles champagne open. Dinsdag kwam een bericht binnen dat de redactie van Pauw & Witteman daadwerkelijk – en voor het eerst – belangstelling had getoond voor mij en mijn boek. Radio 1 was al over de brug, daar heb ik morgen mijn eerste radio-optreden als schrijfster.
Woensdag ontdekte ik dat mijn boek voor het eerst in een tijdschrift stond – de Opzij namelijk, en donderdag gaven we voor het eerste een groot feest vanwege mijn eerste boek. De dank aan één van mijn vriendinnen is groot: zij schreef 'gefeliciteerd met je EERSTE boek. Waarin onmiskenbaar het vertrouwen ligt dat er ook een TWEEDE boek komt.
'Pas' vandaag, maandag, had ik de ruimte om verder te schrijven aan de tekst die mogelijk mijn tweede boek-in-druk wordt. Een andere mogelijke tweede tekst is door A.W. Bruna afgewezen omdat die niet in het fonds paste, en ligt zodoende al maanden bij een concurrerende uitgeverij. Waanzinnig irritant hoe traag dit vak blijkt te werken. Lees maar goed elders op mijn site om te weten waar dát boek over gaat.
Ondertussen krijg ik de eerste reacties binnen van de mensen die als eerste mijn boek gelezen hebben. En merk ik voor het eerst dat ik de gevolgen daarvan totaal niet heb kunnen overzien. Het blijkt dat mensen geraakt worden door mijn boek. Dat ik een persoonlijke snaar kan raken, door wat ik schrijf, door hoe ik het schrijf…
En ik krijg voor het eerst complimenten op mijn boek, mijn schrijven… ze komen van mensen dichtbij en van mensen net iets verder weg. Ik ken mijn moeilijkheden met complimenten, maar dat die complimenten veroorzaakten dat ik zaterdag in een miniborderlinecrash terecht kwam was toch wel weer heel apart. Het is niet overdreven – geef mij een compliment, zorg dat ik merk dat je het werkelijk meent, en er treedt vliegensvlug een kettingreactie op:
Compliment: 'Femke wat dapper dat je dit allemaal zo krachtig en helder hebt opgeschreven, je bent een prachtig mens'
Kettingreactie: 'O nee, hoor, ik ben helemaal geen prachtig mens, ik ben een mislukt, beschadigd mens dat zichzelf overschreeuwt',
'en dat ik dit heb opgeschreven is niet meer dan normaal, dat is gewoon een talent van me dat ik ook maar heb meegekregen',
'en hoe kan het nou helder zijn opgeschreven, het is een ongelooflijke chaos in mijn kop'
'en zo'n compliment geven ze alleen maar omdat ze vinden dat ik zielig ben'
'en ik wil niet zielig zijn, ik ben ook niet zielig, ik wil sterk zijn'
'maar ik ben nou eenmaal niet sterk want daarvoor ben ik te beschadigd, te kwetsbaar'
'te klein, te angstig'
'ik raak nou eenmaal altijd weer overweldigd door de ellende'
En hoppa! Daar ga ik alweer ten onder in een golf van de storm die borderline heet. Daar ben ik alweer door het ijs gezakt en kan ik roepen wat ik wil, maar geen brandweerman die een ladder op het ijs legt om me uit het wak te vissen. Ik moet mezelf er weer uit werken, verkleumd en bibberend op zoek naar een koek-en-zopie-tent, strompelend naar huis, de natte kleren uit en onder een warme douche.
's Avonds komt mijn man bij me op bed zitten. Ik ben zo moe die dag dat ik vroeg naar bed ben gegaan met mijn laptop en een dvdtje.
'Gaat het een beetje?'
'Ja, het gaat wel weer'
'Dat was de eerste keer sinds het verschijnen van je boek he?'
'Ja, de eerste keer'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten