Blog 8 Meisje van dertien

Weer een week knokken achter de rug. Knokken tegen opname, knokken tegen mezelf, knokken tegen de voortdurende neiging te snijden. Zo vermoeiend want ik wéét natuurlijk best dat dat me steeds verder van huis brengt. Vechten is nooit de juiste methode. De strijd moet ik de rug toe keren, volkomen loslaten. Makkelijker gedacht dan gedaan...

Toch was het niet alleen een week die me op achterstand zette, al ben ik vandaag moeier dan een mens zich zou moeten mogen kunnen voelen.
Er vielen schilletjes van me af. Overlevingsdingetjes. Rare vastgelopen gedachtes.
Kwam ik ineens weer bij een meisje van dertien uit. Een klein klein meisje, zowel letterlijk als figuurlijk, want zó beschadigd. Ach, je kan het in mijn boek allemaal lezen. Ineens komen al die vragen weer langs: hoe deed ik dat met schuld en schaamte, met lust en met spijt. Dacht ik dat we een relatie hadden? Nee, ik heb altijd altijd geweten dat het helemaal helemaal fout was.
Daarom moest ik gestraft als het weer gebeurd was.
Ja echt.
Ik schrok ervan.
Dat staat niet in mijn boek, want ik wist het niet meer.
Maar er valt veel op zijn plek. Op zijn plek in het nu.

En ik denk weer eens aan dat mooie liedje van Paul van Vliet. Over meisjes van 13. In dat liedje staat al hoe ellendig het is om een meisje van 13 te zijn, maar het staat er met een zekere lichteid, met een zekere melancholie. Met een vage notie van geluk en die zit 'm in de heerlijke naïviteit die óók hoort bij dertien zijn.
Laat dat allemaal maar weg. Lees alleen de koude woorden die overblijven. Te klein voor de kerels. Natuurlijk. Ik verdiende beter.
Alle meisjes van 13 verdienen beter.
Geen straf maar troost.
Geen pijn maar zachtheid.
Liefde.
Toen niet binnen bereik, nu dan maar goed voor zorgen, voor dat meisje van dertien.
Ik voor mezelf dus. Laat ik daar vandaag dan maar mee beginnen.

MEISJES VAN DERTIEN

Paul van Vliet

 Hebben van die wapperende voeten

Lopen altijd overal tegenop

Weten helemaal niet wat ze moeten

En zijn met z'n honderden verschrikkelijk alleen

Meisjes van dertien, niet zo gelukkig

Meisjes van dertien, en net tussenin

Te groot voor de poppen, te groot voor de merels

Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels

Met een glimmende neus

En met knokige knietjes

En in hun dagboek

Staat verdriet

Hebben van dat dunne steile haar 

Meisjes van dertien, niet zo gelukkig

Meisjes van dertien, en net tussenin

Te groot voor de poppen, te groot voor de merels

Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels

Nog nergens een vrouw, ja van boven voorzichtig

Maar verder nog nergens, nog te dun en te spichtig

Blog 7. Leven. En.

Schreef ik werkelijk dat er op 24 september een zeer pittige terugval heeft plaatsgevonden? Helaas helaas… ik weet bij het schrijven van dit blog niet eens meer wat die terugval heeft ingehouden. Ik kan er niets van terughalen.

De tijd heeft me ingehaald namelijk.

De zin ‘abc ik doe niet meer mee’ heb ik 2 weken later heel letterlijk genomen.

Twaalf oxazepams had ik nog in huis.

Een fles whiskey was snel gehaald.

Een liter whiskey plus 120 mg oxazepam leek me voldoende.

Ik heb daadwerkelijk de hele zooi naar binnengewerkt en geprobeerd mezelf van kant te maken. Uit het leven te stappen. Zelfmoord te pleggen. Er een einde aan te maken.

Requiem aeterna. Eeuwige rust.

Alleen is ‘dood’ geen equivalent voor ‘eeuwige rust’.

Misschien is het dat als het je tijd is. Als je leven afgerond is en je lijf duidelijk maakt dat het tijd is om ‘naar de andere kant’ te gaan.

Maar met een halve liter whiskey en twaalf oxazepams je lijf afbreken omdat je geest geen sjoege meer heeft hoe verder te leven, dat is een heel andere kwestie.

Dat heb ik dan weer ontdekt.

Hoera, het meisje is weer wat wijzer geworden, sommige mensen hebben ook altijd geluk.

Jazeker, want in de wegen door de psychiatrie ligt de wijsheid voor het oprapen.

Gelukkig is er een blog. Kan ik die wijsheid delen zonder dat een ander daarvoor óók door de hel moet.

Ik doe nog steeds niet mee in het gedoe van elke dag.

Maar heb wel mijn doelen in dit leven.

Liefde en schoonheid zijn de voornaamsten.

En leven is een voorwaarde voor het ervaren van en bijdragen aan zowel de liefde als de schoonheid. Zoals de titel van mijn website ook doet vermoeden.

Zucht.

Leven.

Leven en.

En schrijven.

En liefhebben.

En genieten.

En vooral gewoon door blijven ademen.

Amen.