Zeeland en Friesland
Mijn broer belde. Van een vriend had hij gehoord dat er in Middelburg tien exemplaren van mijn boek in de etalage liggen.
Zelf ben ik in Leeuwarden in een boekhandel – daar zijn er drie geweest maar nu zijn er nog twee. Ik weet nu dus dat íemand in Friesland mijn boek gekocht heeft. Iemand die ik niet ken. Wat een maf idee! De twee overgebleven boeken worden door mijn kinderen 'ingestraald' en geknuffeld, zodat ze maar snel verkocht zullen worden. Ik lach om deze bijzondere liefdesverklaring van ze, en ze blijven maar zeggen hoe trots ze zijn op hun moeder. En ik op hen!
Natuurlijk ben ik diep teleurgesteld dat mijn boek nog niet is binnengekomen in de top-tien van non-fictie in Nederland. Ook is er nog stééds geen mail van mijn uitgever om me te zeggen dat spontaan een buitenlandse uitgever heeft gebeld om de vertaalrechten te kopen. Teleurstelling op teleurstelling dus…
Of zie ik het verkeerd en is het zo eenvoudig dat ik nu geduld moet gaan oefenen?
Onmiddellijk denk ik weer aan Ernie, die tegen Bert zegt: 'ga jij maar fijn geduld oefenen, Bert, dan ga ik wel op mijn trompet oefenen!' Waarop onmiddellijk de te verwachten herrie op de plaat te horen is. Ik heb geen trompet, maar ben wel bezig met hardlopen. Stappe-stap, twee drie vier vijf zes zeven acht. En als ik tot het einde van de rivier ben gelopen, is mijn boek dán een bestseller? Ligt er dán een voorstel voro het uitgeven van mijn tweede, derde, vierde boek? Eerst nog maar wat oefenen. Geduld, hardlopen, leven… allemaal zaken die ik nog leren moet. En ondertussen rustig blijven ademhalen, zes zeven acht.
Alternatief blog 2, 1 augustus 2010
Het is allemaal een grote vergissing. In de echte grote-mensen-werkelijkheid is het volstrekt onmogelijk om met borderline te leven. Alle lapmiddelen ten spijt blijft het allemaal bij overleven en het van crisis naar crisis duikelen. Ondertussen probeer ik telkens naar de oppervlakte te spartelen, maar dat lukt steeds minder goed.
Slechts één zin uit mijn boek heeft eeuwigheidswaarde: 'mijn gedachten zijn een zee waarin ik dikwijls ben verdronken', en die zin is niet van mij maar van Toon Tellegen.
Lapmiddelen? Ja, overlevingsstrategieën. Alle regels, alle tips, alle manieren om het leven dragelijk te houden horen bij het overleven. En overleven is zó dodelijk vermoeiend… dat kan niemand 50 jaar volhouden. Ik dus ook niet.
Dus heb ik weer een nieuwe snee in mijn arm – vers van mijn eigen mes, en heb ik daarna vannacht extra oxazepam geslikt om uiteindelijk toch
eens in slaap te vallen.
De hel is onverdraagbaar.
Laat ik Dante er nog maar eens op na slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten