Blog

Ruim 2 maanden geen blog. Wat betekent dat? Dat ik niet genoeg discipline heb om een blog vol te houden? Dat ik er geen zin meer in had?
Nee.
Iemand vertelde me dat ze zich zorgen maakte: geen blog, dan gaat het vast niet goed met Femke. En dat klopt. Het ging niet goed met me, daarom geen blog.

Inmiddels gaat het weer prima met me. Ik baal er van dat er twee maanden 'kwijt' zijn, vol met traumatische gebeurtenissen; alsof ik die niet al genoeg in mijn herinnering had. Maar nee, er konden er nog wel een paar bij. Weer littekens in mijn huid en mijn ziel.

Maar ik wil mijn blog geen 'dagboek' laten zijn, geen weergave van hoe het met Femke is, maar ik wil dat het een afspiegeling is van mijn schrijversactiviteiten. Helaas ben ik niet stabiel genoeg om de activiteiten en ontwikkelingen rondom het schrijven 2-wekelijks te kunnen melden. (Veel té) lange periodes kán ik helemaal niet schrijven immers... Dat is de reden dat ik besloten heb te stoppen met dit blog (niet met schrijven!) op deze plek.

Wil je weten hoe het met mijn schrijven is? Kijk dan op http://www.levenenschrijven.nl/ , dan kan je het lezen. Wil je weten hoe het met míj is? Stuur me dan een mailtje dan vertel ik het je.

Hartelijke groet en dank voor het volgen!

Gastblog voor www.ditismarsmania.nl

Wanneer wordt een vage bekende een kennis? En wanneer een kennis een vriend? Met elk van de mensen die reageert op mijn boek Borderline van binnen voel ik een grote verwantschap. Alsof het goede bekenden zijn. Met Marieke ben ik gaan mailen – we kennen elkaar een klein beetje en de verwantschap groeit. Samen hebben we ook nog een doel, wat de band nog wat aantrekt… We zien wel wat de toekomst brengt, en welke grenzen er in het verschiet liggen!
Vandaag zeg ik: ik ben trots. Ik mag een gastblog schrijven!

Ik ben herstellende. Ik ben herstellende van het grootste en langste en diepste dal uit mijn leven. Dat wil wat zeggen in het leven van iemand die al negen jaar met borderlineproblematiek worstelt. Maar nu… ik ben al weken stabiel! Ik heb al weken nauwelijks hoofdpijn! Ik treed al een paar weken het leven tegemoet met hooguit ‘hier en daar een bui’ – slechts een enkele emotionele overspoeling trof me…
15 oktober 2010 was het dieptepunt in mijn leven. Een zelfmoordpoging. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch werd ik half december weer opgenomen omdat ik zwaar suïcidaal was. Vanaf dat punt is het herstel begonnen. Toch sneed ik 11 januari nog diep in mijn armen. Vanaf dat punt is het herstel begonnen.
Stel, ik krijg morgen een terugslag. Een flinke terugslag. Is er dan nog sprake van herstel? Of ben ik dan weer in het dal? Wanneer is een terugslag opnieuw een ziek-zijn, en wanneer is een beter-zijn weer een ziek-zijn?
Ik ben iemand die dat soort dingen graag kadert. Gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn vind ik beremoeilijk. Hoewel dát nou net de kern is van het herstel dat ik beschrijf. De dingen laten zijn zonder ze op 27 niveaus te overdenken. Pauze nemen van het leven door gewoon op de bank te zitten en niks te doen. Hardlopen om het hoofd leeg te maken en dan dat hoofd bij thuiskomst niet meteen weer vullen met 1000 dingen. Op de boerderij twee meter land omspitten om elk botje in je benen te voelen, zonder na te denken over blessures. Zijn – vanuit de mantra ‘ik mag er zijn zonder voorwaarden, zonder piekers, zonder bedenkingen’.
Zonder verantwoordelijkheden, zonder werk, zonder verplichtingen, dat ook. Maar dat heb ik er voor over. Laat mij maar even zijn.

En nu....?!

Ja, er komt een tweede druk!
Mét manifest!
Supergeweldigfantastisch vind ik het. Al was het geen enórme verrassing meer...

Veel beter nieuws: ik heb een 'shift' gemaakt (zo schijnt dat te heten), en nu gaat het een stuk beter met me! Het lukt me ein-de-lijk om in het hier&nu te blijven, het lukt me ein-de-lijk om níet aan snijden te denken (nou ja, bijna niet), en om zonder enorme stresspieken een dag te leven. Ja, te léven!

O, ik kan nog zóveel níet, maar daar ligt nu even de focus niet op. Ik kan nog niet echt werken bijvoorbeeld, dus waarschijnlijk wordt er een arbeidsongeschiktheidsuitkering aangevraagd. Vervroegd, want ik ben 'pas' 8 maanden ziek... Dat is wel klote, maar niet het einde van de wereld.

Ik kan nog niet schrijven, mijn hoofd zit nog te vol met wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Wat is er veel gebeurd, wat is het lijntje met het leven dun geweest, wat is de dood dichtbij geweest, wat is mijn arm lelijk zo, wat is het leven prachtig zo, wat zijn de kinderen geweldig, en wat zijn ze gróót geworden!

'Maak alles nieuw'... alles is nieuw gemaakt.

Amen.

Nu.

Nu opnieuw een blog. De vorige is al zóó oud.
Weg stabiliteit. Een opname volgde.
Nieuwe snedes in armen en benen.
Een verwijzing naar een gedragstherapeut.
Psychiater loopt ook door.
Al die medicatie...
Werk wil nog niet en daar moet wat mee.
Ik wil er niet aan denken.
Wil nergens aan denken.
Alleen aan een nieuw boek.
Of een tweede druk van het eerste.
Wie weet, daar zit wel schot in.
Of een vertaling! 'Borderline inside'.
I hate it.
Haat denken.
Haat snijden.
Niet doen dus.
Nu.
Nu niet doen.
Nu alleen maar zijn.
Soi.