Blog 8 Meisje van dertien

Weer een week knokken achter de rug. Knokken tegen opname, knokken tegen mezelf, knokken tegen de voortdurende neiging te snijden. Zo vermoeiend want ik wéét natuurlijk best dat dat me steeds verder van huis brengt. Vechten is nooit de juiste methode. De strijd moet ik de rug toe keren, volkomen loslaten. Makkelijker gedacht dan gedaan...

Toch was het niet alleen een week die me op achterstand zette, al ben ik vandaag moeier dan een mens zich zou moeten mogen kunnen voelen.
Er vielen schilletjes van me af. Overlevingsdingetjes. Rare vastgelopen gedachtes.
Kwam ik ineens weer bij een meisje van dertien uit. Een klein klein meisje, zowel letterlijk als figuurlijk, want zó beschadigd. Ach, je kan het in mijn boek allemaal lezen. Ineens komen al die vragen weer langs: hoe deed ik dat met schuld en schaamte, met lust en met spijt. Dacht ik dat we een relatie hadden? Nee, ik heb altijd altijd geweten dat het helemaal helemaal fout was.
Daarom moest ik gestraft als het weer gebeurd was.
Ja echt.
Ik schrok ervan.
Dat staat niet in mijn boek, want ik wist het niet meer.
Maar er valt veel op zijn plek. Op zijn plek in het nu.

En ik denk weer eens aan dat mooie liedje van Paul van Vliet. Over meisjes van 13. In dat liedje staat al hoe ellendig het is om een meisje van 13 te zijn, maar het staat er met een zekere lichteid, met een zekere melancholie. Met een vage notie van geluk en die zit 'm in de heerlijke naïviteit die óók hoort bij dertien zijn.
Laat dat allemaal maar weg. Lees alleen de koude woorden die overblijven. Te klein voor de kerels. Natuurlijk. Ik verdiende beter.
Alle meisjes van 13 verdienen beter.
Geen straf maar troost.
Geen pijn maar zachtheid.
Liefde.
Toen niet binnen bereik, nu dan maar goed voor zorgen, voor dat meisje van dertien.
Ik voor mezelf dus. Laat ik daar vandaag dan maar mee beginnen.

MEISJES VAN DERTIEN

Paul van Vliet

 Hebben van die wapperende voeten

Lopen altijd overal tegenop

Weten helemaal niet wat ze moeten

En zijn met z'n honderden verschrikkelijk alleen

Meisjes van dertien, niet zo gelukkig

Meisjes van dertien, en net tussenin

Te groot voor de poppen, te groot voor de merels

Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels

Met een glimmende neus

En met knokige knietjes

En in hun dagboek

Staat verdriet

Hebben van dat dunne steile haar 

Meisjes van dertien, niet zo gelukkig

Meisjes van dertien, en net tussenin

Te groot voor de poppen, te groot voor de merels

Te klein voor de liefde, te klein voor de kerels

Nog nergens een vrouw, ja van boven voorzichtig

Maar verder nog nergens, nog te dun en te spichtig